Uneek, pretsonek, laztanek, sentimenduek, ajea sor diezagukete. Zenbait gorputzek drogen efektua dute. Gauaren ziurgabekeriarekin batera, euforiarantz garamatzate biek; eta hurrengo goizean, hotzak jota, errealitate gordina da bueltan. Beti izan naiz, ordea, tragediarengandik ihes egitearen aldekoa eta, ez dizut uko egiten, beraz.
Lehen eguzki izpiek ene logelaren leihotik agerraldia egin dutenean, joan zara. Ohearen bestaldea epelduz joan da apurka eta, zure beroaz ahazteko -edo, sukaldera joan naiz zigarro bat erretzera -mendekotasunak-.
Argi leun batek lagunduta, keari begira geratu natzaio. Hegazkor agur egiten du, zigarroaren gorputza kontsumitu ostean; eta espero baino lehenago, tabakoaren plazerra amaitu egiten da. Zurekin akordatu naiz. Horra hor ajea.
Buruhausteei jarraika, “sinestesia” hitza etorri zait burura; bi zentzumen edo gehiago lotzearen fenomeno neurologikoa. Begiak itxi ditut eta hor zen, zaporez, perfumez eta irudiz beteriko oroitzapena:
“Dotore zaude gaur, oso. Berokia, jertsea, praka luzeak eta zapata beltzak dituzu jantzita. Jantzi dut nik ere berokia, baina azpitik eskotedun soinekoa daramat. Neguko solstizioa laster da, hortaz, arratsak goiz jo du zerumuga. Iluntasunak misteriotsu bilakatzen du egunerokotasuna.
Hitzorduari hasiera emateko, ondoko herriko taxka batera jo dugu; ezezagunez beteta dago.
Arruntasunean murgildu gara une labur batez; “Zelan zaude? Zer moduz lanean?” luzatu beharreko galderei erantzun diegu. Giroak kafesne usain goxoa du, guk zerbeza bi eskatu ditugu, halaxe egin behar baitugu gazteok (antza denez).
Azkar etorri da berezitasuna, halere. Elkarri so egin diogu. Batak bestearen gorputza atsegin du. Besteak bataren izaera. Nabaria da gure arteko tentsioa eta, ohituta gauden arren, urduri samar gaude.
Ezezagunez gainezka dagoenez tokia, aproposa da igurtzi meheak elkarri egiteko. Morboa du antzezle protagonistak garela pentsatzea; besteek geure papera elkarri maitatzea dela onartuko balute bezala.
Beste bi trago eskatu ditugu, horiek isiltasunean edan ditugu, azkar. Behin bukatuta, ibilian hasi gara; etxera bideak amaitezina dirudi. Eskutik helduta goaz, indar handiaz. Ezkutuan dabilen helburua ariga da: Irritsa.
Portalean musu eman didazu. Atea ireki eta eskailerak jolasean eta irribarretsu igo ditugu; ipurdikoa eman eta kili-kili egin didazu. Jarraian, umekeriak alde batera utzita, lizunkeriari ekin diogu.
Etxean sartu eta logelara joan gara zuzenean. Jakak eskegi ditugu eta ohean etzan zara. Ni zure gainean jarri naiz. Hasi da bigarren fasea.
Mihiak dantza egiten ari dira maitasun-suak gidatzen dituela, asko atsegin dut zure zaporea. Eskuak noraezean dabiltza ez baitakite zeri heldu. Zureek gerritik bularrerainoko etengabeko ibilbideak egiten dituzte. Pelbisa aurrera eta atzera mugitzen dut nik. Tentetu da guztiz lanabesa eta bikoiztu da, segidan, grina. Soinekoa eta bularretakoa erantzi dizkidazu. Aurreko mugimenduek berdin jarraitzen dute, zintzotasun handiagoz oraingoan.
Nire beldur handienak ikusgai dituzu. Ez dizu axola, errebeldia keinu bat egin eta biribiltasunak eskuarekin laztandu dizkidazu eta posizioz aldatu gara. Nire gainean zaude.
Kuleroak ere erantzi dizkidazu eta zu ere larru gorritan jarri zara. Belarria, lepoa, lepauztaia eta bularra mihazkatu dizkidazu, titi-puntak borobildu zaizkit. Nire gorputzaren mapa erogenoa buruan duzu.
Eskua haitzuloan sartu duzu, ene ihintzez busti da; ahora eraman duzu.
Gizakiaren alderdirik primitiboenari jarraituz, koitoa hasi dugu. Aiotsak aditu daitezke gelaren kanpoaldetik. Jainkorik balego, labankadak sentituko lituzke une horretan. Borrokan jarraitu dugu, horregatik.
Zenbait eratara egin dugu, azkenean, bizitza-hazia izan beharko litzatekeena aurretiaz behekaldera irristatu den nire ahoan isuri den arte. Zure garrasien konpasarekin batera. Ez da ospakizuna amaitu, ordea, suziri bietako batek egin baitu soilik eztanda.
Eskua eraman duzu nire hanakrtera bueltan. Hatzamar bi norabide guztietan mugitu dituzu, denbora iragan eta gero, ene aintza, biktoria, helmugara iristeko. Orgasmoak.
Etzan gara, besoen artean hartu nauzu, sinbiosia. Azkenean, loak hartu gaitu. Biluzik eta blai.”
Logelara itzulian leihoa ireki behar izan dut zure lurrinak alde egin zezan. Ohean sartu naiz berriro, handiegia dirudi; hoztu da. Orain ez dago musu emango didanik, ez eta babestuta sentiaraziko nauenik. Betiko beldurrak erantsi zaizkit berriz.
Hurrengo batean, berriro erantzi beharko dizkidazu. Ezinegona datorkit burura eta, ez da bestondo hau sendatzeko erremediorik.