Egunero ikusten nuen. Egunero trenean ibiltzen nintzen bezala, Ogasuneko eraikin berdetik pasatzen nintzen, postaria agurtzen nuen, ustekabean, gure atarian egunero aukeratzen baitzuen banaketa hasteko… Baina eguneroko ohitura horiek guztiek, nire begi-niniak ziurtatu gabe begien bistatik pasatzen zirenek, orain ramdom esaten dute, egunero lanean ikusten genuenean, bulego berean partekatzen genuen lanean bezala eragiten zuten. Erakargarria zen, ez bereziki ederra, baina bai erakargarria. Korrika
egiteko zinta batean balego bezala zebilen. Urrats sendo eta tinkoa egiten zuen, munduari esan nahirik bazekiela zertan ari zen. Bere mahaian esertzen zenean, bere eserlekua etzaten zuen, eta eroso jartzen zen, benetan nahi zuena makina-kafe bat zela pentsatuz. Eseri eta 5 segundora, presaka joaten zen kafearen bila, eta horrek aukera ematen zidan bere ibilera bizkorrarekin berriro ikusteko. Hor hasten zitzaizkidan etengabeko fantasiak pilatzen, milaka proposamen eta asmakizun berarekin sexu-topaketa bat lortzeko. Edozein mediku-kontsultatan artatzen imajinatzen nuen, minutu batzuk ni entzuteko eta arreta emateko. Edo biok bakarrik solasean gure maskoten ondoan parke batean, begiratu gabe, txakurrak gorputz osoan zehar igurtzika jolasten ziren bitartean. Zer ondo pasatzen duten elkar ukituz, esango genuke, barrez eta gure artean begirada iheskor bat gurutzatuz.
Batzuetan berarekin larrua jotzen ere imajinatzen nuen, bakan batzuetan bakarrik, maitasun eta sexu istorio sutsu bat irudikatzen duten milaka filmetako eszena batean bageunde bezala. Protagonistak gu ginen, eta grina gure gorputzetik zetorren besteen gorputzen bitartez. Fantasiak, azken batean. Emakume bikain bat elkarrekin bizi eta maite duela jakitearen fantasia bezala, eta ni harreman horretan murgiltzen nintzen, hura deseginez. Agian berarekin izan nuen fantasiarik handiena zen. Bestea baino desiratuago nagoela jakitea. Ordu ezorduetan eta beti deitu ondoren ezkutuko topaketak izatea, deitzen zion guztietan. Edozein lekutan geratu, edozein hotel edo etxe mailegutan, azkar erantzi eta gela osoa zeharkatu musu ematen dugun bitartean, gorputz osoa estutuz, arnasarik hartu gabe. Eta guri gutxi hitz egiteak, hitzek ez dute balio, gorputz-hizkuntza soberan dago, deseroso dago, hautsi egiten du. Begiradak bakarrik, barreak, intziriak, eta batzuetan mina, min handia eta atsegina gorputz-talkaren zakartasunagatik. Hala imajinatzen nuen batzuetan, gutxitan batzuetan, besteetan bere gorputza eskaneatu eta buruargia, dibertigarria, zintzoa, sentibera, maitale bikaina, zaintzailea, arretatsua imajinatzen nuen bitartean… Guztira, ideia eta ideia zoragarriak dira, nire nahiak asetzeko erabiltzen ditudanak, eta denak balio du haiek asetzen saiatzeko. Erraz egin ezin daitezkeen fantasia bikain bezain burutezinak. Fantasiak horrelakoak dira, hain dira berezkoak, hain bakanak, non bitxikeriarako, berezitasunik ilunenerako edo sentsaziorik garden eta marratsuenerako gure eskubide legitimoa betetzen baitute. Batzuetan ez dira erosoak, larritu eta berpiztu egiten gaituzte, ez dira gozatzen. Beste batzuekin, berriz, benetako jainkosa bihurtzen gaituzte.
Urriko egun batean desberdin ikusi nuen. Pasiloan zebilen, telefonoz hitz egiten, aurpegi arraroarekin, eta beste aldean kontatzen ari zitzaizkionak onartzen edo ezeztatzen. Hara eta hona zebilen, urrats labur eta sarriekin begirada infinituari, fotokopiagailuari edo inork ureztatzen ez zuen fikusari begira. Bere emaztearekin eztabaidan imajinatu nuen beste desleialtasun batengatik. Ni izan nintekeen beste emakumeren batekin. Esango zion ez zela ezer izan, ez zuela ezer sentitzen harengatik, eta berari axola zitzaiona bera zela, bere emaztea. Baina denok genekien ez zela horrela, eta hobe zuen horrela hitz egitea.
Existitzen diren bi egietatik bat ezin da inoiz esan, inoiz ez da igaro behar zintzotasunaren ate hori. Beste egia bai, horrekin ez dago arazorik, baina egia handiarekin, bestearekin, azpijokoarekin eutsi behar zaio, dena berehala desegin ez dadin. Desira bigarren egia esanezin horren parte da. Gorputzez bakarrik adieraz daiteke, gainerakoa atzean geratzen da. Gorputzari atxikitzen zaio, eta horrela ezin izango da inoiz ikusi eta esan, sentitu eta sentsatu besterik ez. Eta une hark, benetakoa bezain itxurazkoa, desiraren erdian kokatzen ninduen. Edo desio guztien atzetik. Bestearen nahiaren aurrean makurtuta. Bestea gehi beste bat beste guztietatik. Baina desiratzen ere bai, momentua gozatzen. Erru pixka batekin, bai, baina gozatzen. Nire gorputz osoa era elektrikoan sentituz, arnasestuka. Nire nahia zen, nahiz eta besteari eragozpen bat ekarri. Joko honetan bakoitzak bere papera gainditu behar du, bestea desirazko objektu bat da, ez du beste paperik egiten.
Orain gelditu egin da, eta hutsari bakarrik begiratzen dio. Begiak itxi ere egiten ditu, emaztearen gaitzespenen aurrean ni ikusi nahian bezala. Ziur gorputza ere energetikoa bihurtzen ari zaiola. Gurutzatutako mezu berri bakoitzak volteak inprimatzen dizkio bere gorputz harrotuari. Nabari zaio, ezin du bestela izan. Hala sentitzen dut nik, eta hala sentitu behar du berak. Ezin da bestela izan. Nire nahiak agintzen du eta berak onartzen du, beste erremediorik ez duelako. Niri edukitzea gustatuko litzaioke, baina alderantziz izango dela dirudi. Horrela funtzionatzen dute gauza hauek. Deia irmo mozten du. Sakon hartu arnasa, ezin du gehiago. Atsekabetuta dago, akituta. Itzuli mahaira eta hausnartu gertatutakoaz. Eta bat-batean begiratzen dit, begi-niniak luzatzen ditu eta irribarre egiten dit. Keinu bat ere egiten du bere eserlekutik altxatzeko eta hurbiltzeko. Ez, mesedez, ez hurbildu, orain ez, ez apurtu sortu duguna. Ez egin nire desioa desager dadin. Ez zaitez horrelakoa izan, ez nazazu zure emaztea bezala tratatu. Are gehiago, ez dut nahi zuk ni tratatzerik. Orain ez, eta agian inoiz ez. Zutitu eta hurbildu egiten zara. Ez egin, zertan ari zara. Ez zara konturatzen amaiera dela? Ongi, hurbildu nahi baduzu. Baina ez da gauza bera izango. Esaidazu nahi duzuna eta eskatzen didazuna egingo dut. Izerdiz beteko dugu komuna. Eta gainerakoek entzun eta irribarre egingo digute. Eta gero berriro deituko diozu. Eta barkamena eskatuko diozu. Berriro.