Zerrikeria iruditu zitzaidan bai, baina aurrekoetan bezala, zerrikeria gero eta handiagoa izan, orduan eta hezeago sentitzen nuen nire alua. – Atean geratuko naiz eta azkar bukatu ze erotuta zaudela iruditzen zait! – Esan nion. – Baina ez dizut ezer egingo, gerturatu pixka bat. – Ados,…
Nire onera bueltatu nintzen eta arropak garbigailura eraman nituen, beti bezala, afalorduan dei egin nion eta mahai inguruan elkartu ginen. Aurreko eguneko afarian nire hitzek haserrarazi zutelako barkamena eskatu nion, sentitzen nuela eta ez zela gehiago errepikatuko. Berak bueltan barkatzen zidala adierazi zidan eta gainera…
Gosaldu ostean komun-ontzian eserita nengoela, belaunen altueran kokatuta zeuden kuleroetan aurreko gaueko aztarnak ikusi ahal izan nituen. Horiek kendu eta arropa zikinaren saskian utzi nituen. Neure buruari ezetz esaten nion, aurreko gaueko zerrikeriak alde batera utzi behar nituela, baina hortzak garbitu bitartean begiak etengabe saskira…
Lehen hilabeteak horrela igaro genituen, ezer berezirik gertatu gabe, eta tarte horretan, niri bi emozio muturrera joan zitzaizkidan. Lehen emozioa amorrua izan zen, gero eta gehiago haserretzen ninduen logela ixten zueneko egoerak, ondoren aireztatu gabeko usaina (edo sexu usaina) nire muturren aurrean jartzen zuela iruditzen…
Lehenik eta behin Aratzi eskerrak eman nahi dizkiot, Twitter bidez mezua bidali nionean kasu egiteagatik, eta ondoren, nire nahia zena, errealitate bihurtzeagatik: bizitakoa askatu eta kontaketa batean islatzea. Horretaz gain, ziur beste adineko emakume askori ere antzeko egoeraren bat suertatu zaiola, eta gurea ere naturala…